Herfstlicht

Dag lieve mensen,

1 november een prachtige zonnige herfstdag. Ik kijk uit op een gouden gloed op de beukenhaag en tegenover de prachtige rij bomen in het laantje met aan het eind van de laan een grote rode beuk die in deze tijd zo koninklijk mooi is. Vanmorgen bij het ontwaken een verrassend voorjaars vogelgekwetter, blijken roodborstjes te zijn die hun territorium zoeken ,het is hier zo druk in de tuin (heb het allemaal geobserveerd al ziek zijnd vanaf de bank) de valk al ruzie makend met de kraaien, de specht, de eksters, de winterkoninkjes,het roodborstje, etc. Ze zitten allemaal bij de walnotenboom, de een neemt de noot mee, de ander eet het in de  boom op, wat een genot om dit te mogen zien en de herfst te horen, het licht te voelen, alles ruikt en proeft en hoort anders. Zelfs de was aan de waslijn wappert anders, geluiden zijn anders. Wie doet het geluid van overvliegende ganzen op een herfstdag na? Hoeft ook niet, het mooiste is om het in je op te zuigen.

Zoveel moois in deze wereld. En tegelijkertijd zoveel wat niet klopt. Lijden, verdriet, oorlog, ziekte en pijn in het groot en in het klein. We willen wel liefhebben( is dat zo?) maar hoe moeilijk is het soms al om uit je eigen wereldje te komen, laat staan om dan toe te komen aan die ander? Liefde zit in mij, in jou en als ik iets heb ontdekt is dat je het altijd in jezelf moet zoeken, in eigen hart, dichtbij jezelf met liefde en respect voor jezelf en van daaruit is het mogelijk die liefde te voelen naar die ander. Dan kun je geven. En het geeft zo’n heerlijk gevoel om te geven. Een ding die er werkelijk toe doet in dit leven. Ik ben zo blij dat ik een warm nest, de tools en mijn opgewekte karakter heb gekregen ( als geschenk, niet als een verdienste) om in mijn leven mijn warmte te kunnen geven aan anderen. Hier draait het om. Veel genoegen aan beleefd en dat doe ik tot mijn laatste adem!

Als er iets is wat ik gevoeld heb de afgelopen jaren is hoeveel ik die liefde heb terug ontvangen. Voel me ook zo’n rijk en bevoorrecht mens met een geweldig lieve Els en vriendenkring en familie om mij heen.

Twee weken geleden werd ik ziek, we dachten aan de chemokuur, griep…Gisterenmorgen weer naar het umcg, was zelf wel wat bezorgd, mijn toestand was zo verslechterd en de koorts bleef maar aanzetten. Waar het op neerkomt is dat ik nu echt ziek ben van de kanker. De chemo wordt per direct gestaakt (doet niets), de lever is enorm verslechterd en functioneert minimaal, heb een naar kuchje(verslechtering van de longen), kortom de ziekte rukt op. Geen behandelmogelijkheden meer, krijg wel enige oplapmiddelen zoals prednisolon, anti biotica om mij enigszins op te kalefateren. Merk nu al dat het helpt. Iets kracht, energie komt weer terug. Vanmiddag een heerlijke boswandeling in de rolstoel en voel me weer stukken opgeknapt vergeleken bij afgelopen week. De huisdokter kwam net nog en vind die Stevelink toch maar weer een taaie, hij verwachtte na het bericht uit het umcg een zwaar zieke aan te treffen. Ik zie er nog zo redelijk uit van buiten en binnen in verwoest die ziekte mijn lijf.

Na het bericht van de oncologe weer samen huilend naar huis. We weten het: nu is dan die dag aangebroken waar je dan al vaak bang voor bent. Heel verdrietig en het doet oh zo’n pijn en we weten ook: dit gaan we samen doen, mijn dappere Els en al die anderen die dicht om ons heen staan. Ik wil dit ook zo: er gewoon over praten, het naderende einde, de pijn die het doet om dit alles wat ik zo liefheb te moeten loslaten, terugkijken op een goed en gelukkig leven, nog heel veel genieten van de gewone kleine dingen, waar we zo vaak overheen kijken. Die kleine dingen zijn groots en om dan ook nog zo te kunnen delen en samen te zijn dat stemt mij dankbaar.

 Ja nu is dan die tijd gekomen om ook de dood met open vizier tegemoet te treden. De tijd nu , VANDAAG, is des te waardevoller om nog  te doen wat ik wil doen en te delen wat ik wil delen. Hier gaan we samen een goede tijd van maken! We doen dit eigenlijk al steeds. Die kracht voel ik niet alleen, ik ben ook zo onwijs trots op mijn grote liefde Els die ontroostbaar en toch o zo krachtig naast mij staat met hetzelfde plan om er een goede tijd van te maken. Ik weet dat het daarna voor haar nog moet komen, het grote gemis, zij moet verder. En daar heb ik ook het volste vertrouwen in.

Ik hoop natuurlijk dat het allemaal nog even duurt, toch kan ik  daar niets over zeggen. Nog iets wat ik heb geleerd: onmachtig, zo gigantisch kwestbaar zijn wij, we denken zoveel te kunnen, uiteindelijk beschik je alleen over je eigen geest en wezen. Nee ik ben niet de kanker, ik ben niet mijn lichaam. Ik ben meer dan dat. Mijn wezen, ziel is niet te vatten,die blijft dichtbij jullie. Blijf het voelen en dan ben ik bij je… Ik heb het al een keer eerder genoemd, een verhaaltje van Rumi (perzisch mystiek dichter):  Een oude man staart voor zich uit, het kind vraagt wat hij aan het aan het doen is. De man zegt: “ik voer een gevecht in mijn hart tussen de liefde en de angst”.   Wie wint er? vraagt het kind. Degene die ik het meeste voed, zegt de man.

En dat gevecht kennen we allemaal zo goed, zo goed..Dagelijks! In het dagelijkse gewone bestaan is het zo banaal moeilijk. Begrijp  ik jou wel? Ik blijf mijzelf een grote stuntel vinden. Mens tussen de mensen.

In mijn hart verlang ik naar de liefde en dat voelt goed en ik zal het blijven voeden. Laten we het samen blijven proberen.  In dit gevoel van verlangen naar licht en liefde kijk ik ook naar mijn loslaten van dit leven. Licht zal er zijn. Heel veel dank voor jullie liefde, betrokkenheid en vriendschap tijdens mijn leven. Ik wens jullie allemaal veel draagkracht toe om (eens) te dragen wat je moet dragen in dit leven.       

   

Heel veel liefs van Lianne