Wolkenluchten

Wolkenluchten

Als kind bij de boerderij in de polder, liep ik al graag over het kavelpad. De grote wijdse vlakte, ik voelde me verbonden en veilig bij iets groters.  Nergens zo’n sky-line als in de polder. Iedere keer als ik de polder binnenrijd dan overvalt me dit ruime gevoel. Wolkenluchten, immense wolkenluchten te zien, van boven tot beneden. Helemaal door omgeven. Onder zo’n groot heelal te leven. En steeds die veranderende figuren van de wolken. Nu in Slochteren op het platteland geniet ik ook zo van de wijdsheid. Ben ik zo blij om hier al ruim 7 jaar te wonen midden in de natuur, wat een voorrecht.

Vandaag aan zee met Els. Wonderlijk…een dikke week geleden zo zwak en ziek en nu opgepimpt door de prednison (krijg je wel een dik en rood hoofd van…stom hoe ijdel ik kan zijn en dat op het eind van je leven, slaat nergens op) toch weer verbetering, herstel…koorts,kortademigheid weg en weer goede eetlust. Het is en blijft NU NU en nog eens NU dan is het nu weer even goede kwaliteit. Toch weten we dat de ziekte woekert en mijn lijf het verliest. Tsja wat een gedoe..je moet er maar mee zitten.

Vandaag aan de zee, de zon die voorzichtig doorbreekt, het licht waar ik zo van hou, prachtig die schittering op het water, de kleuren van het zand en de vele schelpen. Wij lopen en lopen en lopen en lopen en wat een wonder, ik loop ook zo een uur, als ik langzaam sjok is het helemaal okay. Dat lopen die beweging hoe belangrijk is dat wel niet in mijn leven en zeker de laatste twee jaar. Te merken dat hoe heftig ook alle gevoelens, gedachten steeds af en aan komen en veranderen net als de wolkenluchten. Het onverdraaglijke te moeten verdragen. Het is prachtig als je kunt vertellen dat je zoals ik in 2004 de dans bent ontsprongen, kanker maar geen uitzaaiingen. Zoveel kracht intensiteit die ik voelde, dat gezondheid zo’n groot geschenk is en het leven zelf dus. Zoveel dankbaarheid en hoop voor de toekomst. Natuurlijk wist ik dat de ziekte me toch altijd nog zou kunnen pakken, maar weten en als het je echt wordt aangezegd.. De mokerslag in 2009 was daarom oorverdovend. Dit is onontkoombaar, hier ga ik dus echt aan dood. Enorm de sigaar zijn. Kan iemand mij redden, alstublieft? Geen mooi verhaal, vechten met een chemokuur en daarna weer beter worden. Ik bestrijd ook als mensen zeggen “ik heb de kanker overwonnen”.

Nee hier hebben we geen macht over, het maakt zeker wel uit hoe je erin staat en ermee omgaat, maar verder is het een kwestie van dikke pech of geluk. En wat heb ik me vaak zo gevoeld en kan het nog voelen, wat een pech, wat erg, ik wil dit helemaal niet. Gisteren nog reed ik door het Groninger land, zie mensen actief en denk aan mijn eigen werkleven…melancholie overvalt me, een diepe rauwe pijn, waarom dan..waarom nu al,ik kan nog zoveel doen en betekenen. Ik wil nog zo graag leven en meedoen. Laat alsjeblieft alles weer gewoon zijn, de alledaagsheid, het zogenaamde zorgeloze en niet deze constante dreiging, stress en wrede verstoring, verlies, verlies, verlies.

Terwijl de andere gedachten er ook zijn: waarom zou het me nu niet overkomen..het gebeurt, oud, jong,  onontkoombaar en ik ben ook niet de enige. Toch is het iets wat jou overkomt, ik stelde het me wel eens voor ( zeker na de tumor van 2004) maar toen de dood me werd aangekondigd…ja dan VOELT het wel echt anders. Je kunt de dreiging de dood dichtbij halen, maar niemand staat in mijn schoenen.. Wil iemand met mij ruilen?? 

Een menselijk gegeven denk ik, iets doen met je wat jij aan den lijve ervaart, voor mij voelt het doorleeft, alles erop en eraan en geen bedacht verhaal. Dit is mijn lot en op mijn pad gekomen. Een ander komt iets anders tegen waar hij of zij de tegenslag van het leven tegenkomt. Je kunt niet iets met een theoretisch verhaal, alleen iets met je eigen levensverhaal, wat mij overkomt.   Oh wat heb ik mijn lot verafschuwt, vloeken, tranen en zo’n ongelooflijk gevoel van machteloosheid. Ik wil verdomme niet dood, wat een onzin. Nog zoveel levenslust en nog zoveel te doen hier.

Toen ik net aan zee liep en de komende en gaande golven beluisterde, hoorde ik mezelf…de golven van verzet en dan ook weer de golven van rustig worden. Na 2 jaar raak je volleerd hierin, weten wat er komt en gaat en vertrouwen. En het gevoel in mijzelf dat ik dit proces op mijn manier doe. Wel door alles heen, alles toelaten, ventileren, over praten, zoeken, worstelen en mijn weg vinden. Niets weglaten, dat past bij mij, alles voelen wat ik tegenkom, alle angsten, vragen, twijfels, woede, er dwars doorheen. Me niet hooghouden of ophouden, dit is ook verdomde moeilijk.  De weg was/is zwaar en tegelijkertijd zo to the point en intens. Ik heb niet om dit lot gevraagd (leven met zo’n wetenschap, wist ik het maar niet..) en nee ik wens het niemand toe..maar ja ik heb nu eenmaal dit lot gekregen en doe er op mijn manier wat mee. Noodgedwongen. In twee jaar een intensief leven die als voelt als 20 of 30 jaar. Bewustwording, waar gaat het nu om in dit leven, wat is leven, heeft het een bedoeling, een zin? Wat maakt dat dood zo ver kan voelen in ons leven, we drukken het weg en denken gelukkig ‘mij overkomt het niet’…  De zin “dood hoort bij het leven” klopt, maar voelen we dit ook zo? Vanwaar onze angst?  In andere culturen kan de vertrouwdheid ermee veel natuurlijker zijn. Om van te leren. Maar goed ik heb het ook met mijn cultuur te doen en zo ploeter ik me ook op mijn manier door dit gegeven heen. Ik ben geen indiaan, maar een mens uit deze westerse cultuur. Zo vrij is de mens niet geloof ik.

Wat ik wel heb geleerd is om steeds vanuit mijn situatie te kijken wat wél kan…Mijn moegelijkheden worden beperkt, maar er kan nog steeds een boel wel, tot op de dag van vandaag. Ben zo dankbaar dat ik het vermogen tot beschouwen heb meegekregen. Ook een broodnodige behoefte…helicopterview…uit alle komende en gaande gedachten en gevoelens is er een ander bewustzijn boven mij die naar dit alles kan kijken. Hoera, wat een bevrijding! Hup Lianne de lucht in met die handel, vliegen...Nadenken over mijn situatie, niet als slachtoffer maar actief kijken hoe ik hier om mee wil gaan. Niet omdat ik het allemaal zo geweldig leuk vind, maar omdat het nu eenmaal op mijn pad is tegen wil en dank. Okay dan maar, ik ga hier dus aan dood, de dreiging, de terroristische organisatie die in je tuin staat en me nu omsingelt, de moordende scanuitslagen…en je hier niet geheel door laten meeslepen. Moeilijk hoor, een topsport. Daarnaast ook de doorlopende tegenslagen, operaties, bestralingen, lijkt er even rust te komen en dan..  Ik verzuchtte wel eens..ik wil niet steeds met die ziekte bezig..zei iemand…ja maar de ziekte is wel met jou bezig. De kunst is dan ook dat je het niet helemaal kan wegdrukken,maar om het een plek te geven in je leven en om ook door te gaan met leven. Niet weten hoe je lang je hebt, wel beperkte tijd, maar ook niet steeds in de wachtkamer van de dood zitten. Op zich al een zeer slopend gegeven. Constant moeten schakelen in alle onzekerheid, knettergek word je er af en toe van!  Het maakt ons tot geoefende flexibiliteitkunstenaars…loslaten…je weet het niet…je leeft Nu. Met vandaag is niet zoveel mis, helemaal niet!  Voel me goed, heb weer heerlijk over de zandvlakte en langs de ruisende golven gelopen. De frisse lucht gevoeld, ik adem en leef dus nog steeds! Om die ruimte steeds weer in te nemen..gewoon voelen en zijn in het moment van nu. Bij glimpen is het er en dat voelt goed. Van levensbelang voor mij is dan de beweging, de cadans van het lopen, buiten zijn in het groter geheel, dat geeft kracht en troost. Tijdloosheid kan me dan overkomen en een groot gevoel van verbondenheid met iets wat veel groter is. Het oneindige gevoel dat we allemaal dit pad lopen, vroeg of laat in deze tijd. Ik sta er nu voor en toch voel ik geen scheidslijn, want ik voel hoe iedereen dit pad moet gaan. We zijn zo gelijk in onze kwetsbaarheid, onze menselijke worstelingen en daarin kan misschien een troost liggen, te weten dat we hetzelfde pad gaan. Overnemen kunnen we niet van elkaar, toch kleine eilandjes die we zijn, we kunnen invoelend vermogen hebben, maar nooit voelen wat die ander voelt. In het invoelend vermogen ligt de verbondenheid voor mij. Dat maakt me ook altijd blij, om dichtbij mensen te kunnen komen en ik ben dankbaar dat ik dit zoveel heb gekend in mijn leven en vooral de laatste twee jaar zijn mijn gesprekken en ontmoetingen met mensen zo intens en dichtbij, juist om wat dit alles teweegbrengt bij mij en de ander. Dit maakt iets los, omdat het ons zo wreed verstoord, iets bij onszelf losmaakt. Om dit te mogen delen is een groot wonder.

Dagen later….een mistige maandag…kijken naar de spinnenwebben in de heg. Zo verfijnd druppelspel. De opdracht is vandaag te zijn, te leven. Voel me weer steeds beter en zo bizar en onvoorspelbaar is het weer. Wanneer ga je dan dood, twee weken geleden leek het erop en zo ziek voelde ik me ook, en dan nu wat moet ik nu ervan denken..niets weer laten vieren de trein loopt nog en geen idee voor hoe lang.  Leef al meer dan 20 maanden zonder chemo en leef dus nog…Op zich een gegeven waar je iedere keer stapelgek van kan worden. Els dacht al aan zorgverlof..nu nog niet aan de orde, maar volgende week kan het anders zijn. We willen toch graag weten en vastleggen. Tja,tja, vermoeiend hoor. Valt niet mee mijn beroep. Loslaten en vandaag als de opdracht. Het gaat  eigenlijk dan ook wel weer vanzelf merk ik, er is geen andere optie dan om te zakken, te zakken in het vandaag en verder niets om aan vast te houden. Gewoon doorgaan met het leven, niet verstarren, vanmorgen even boodschappen gedaan, alleen thuis en genieten van dat kopje koffie, het boek dat ik lees, me verdiepen en bezinnen. Het leven blijft spannend en interessant.