Van kanker valt niet te winnen

Van kanker valt niet te winnen


In augustus 2009 hoorde ik dat ik dikke darmkanker op enorm veel plekken,longen,lever, onderbuik was uitgezaaid en ik dacht: yes de 5 jaar grens gepasseerd, ik ben genezen....Nee ineens de dood en enorm veranderd perspectief. Behandeling...hellup dokter weet u nog iets...ja maar je zult het nooit redden.. Palliatieve behandeling, een chemo om de boel af te remmen, zo lang mogelijk leven en een zo prettig mogelijk leven, KWALITEIT.

Toen stond ik aan het begin van een proces: ziekenhuizen, scans, spanning, hoop, toch zoeken, natuurlijk gaan voor het staartje van de curve, hoe ga ik om met, welke keuzes maak ik en daarin zelf de regie houden...wat wil ik, wat zijn mijn beweegredenen, etc

In die tijd heb ik ook het boek ANTIKANKER van David Servan-Schreiber gelezen.
Een inspirerend boek waar ik veel aan had. Ik heb er in 1 van mijn mailtjes destijds wel over geschreven. Een ander boek van hem is ook erg aan te raden:
UW BREIN ALS MEDICIJN, vooral de hoofdstukken Emotionele communicatie en Luisteren met het hart, communicatie dat zo moeilijk is...hier geeft hij goede handvaten.

David, zelf ook kankerpatient, op zijn 30e hersentumor verwijderd en 10 jaar later komt het terug, met daarbij astrocytoom ongeneeslijk. Dit zet hem aan tot denken en hij als psychiater en wetenschapper zoekt tot in de puntjes uit wat je allemaal kan doen tegen de kanker, het maakt uit of je er positief in staat, open en je emoties uiten, zielenrust, steun van je omgeving en actief blijven, blijven bewegen en verder heel veel over voedsel........kanker komt in de westerse wereld gigantisch veel voor...ra,ra, in de aziatische wereld komt het niet voor...ra,ra.....Voedsel.
Ik heb vooral de energie die het boek uitstraalde opgepakt, het positief omgaan met de ziekte.  

Toch zit er een andere kant aan:  DE TERREUR VAN HET POSITIEVE DENKEN

En die heb ik altijd met mij meegenomen, okay ik bijt mij hier niet in vast, want ik weet dat ik hoeveel gezonds ik ook eet.  en ja dat helpt wel een handje en ja het is misschien een wonder dat ik gezien mijn toestand in 2009 er heel goed doorheen gekacheld ben, 3 maanden chemo eerst...verder helemaal niet, heb me goed buiten het ziekenhuiscircuit kunnen houden, zonder chemo al 22 maanden en ik leef nog, dus al dat positief denken en voedingssupplementen, de hyperthermie..ja sommige alternatieve dingen heb ik er wel uitgepikt. Ook merken hoe je zelf op zoek moet gaan, en dus die kankerzorg helemaal niet geintegreerd is,ze denken en helpen niet mee. Dankzij de cyberknife uit de Daniel den Hoed heb ik het afgelopen jaar en nog steeds profijt van, want eigenlijk was dat borstbeen mijn grootste klacht. Wie helpt je nu daarbij, tja zelf zoeken, doorvragen, regelen..
Uit het ziekenhuis, wel een paar keer bestralingen, de grote eierstokoperatie, door door te gaan en zo graag willen leven was ik daar snel van hersteld, net zoals na de heupoperatie in augustus, verschrikkelijk vond ik dat wel, gevloekt gejankt, verdomme het laatste en allerbelangrijkste word me ook nog afgenomen, 6 weken niet lopen, afhankelijk zijn en dat lopen wil ik zo graag en hoeveel tijd heb ik nog, nou ja het lijkt nu alweer heel ver weg..

En ja ik denk ook dat ik nog leef juist door hoe ik zelf in heb gestaan, en dat geldt ook voor Servan Schreiber..het is wel belangrijk, ik heb superjaren gehad, zo intens levend en die levensenergie ja die helpt als niets anders voor het immuumsysteem. Je zou denken, chemo,chemo,chemo, maar vergis je niet...al die bijwerkingen...en juist gewoon goed leven, buiten zijn, veel bewegen...Ja ik vind dat ik de goede keuzes heb gemaakt daarin.
Nee, heb mijn hoofd niet neergelegd, gaan voor het leven en dat doe ik nu al wel meer dan 2 jaar na deze diagnose. En nu het steeds slechter met mij gaat ook nu gaat het om mijn leven nu en samen praten tot diep in de nacht...NU zijn we nog samen!!
Door juist midden in het leven te blijven, niet op te geven, wandelen,lopen,lopen,lopen, iedere keer weer mijn plannen bijstellen. Ik zou gaan voor werk, lukte niet...wat nu mijn project dit voorjaar en zomer en het was een feest...heb het waddenroute gelopen van Lauwersoog tot Nieuweschans 130 km, met mijn buddy Fred en de allermeeste keren met mij Els en Laika die was er altijd bij.  UItzichten, luchten,wijdsheid zo helemaal zijn in de natuur en gelukkig zijn, verbonden met de vogels, zeehonden, zitten uren op een bankje en heerlijke broodjes mee...We did it en dat is in the pocket, heb me amper patient gevoeld de afglopen jaren.
O ja dat alles voelde goed en nog steeds, heb net nog even ( en het kost heel veel moeite) stapje voor stapje naar buiten 20 minuten schuivelen..en toch voelt het goed. Ik kan dat wel en nog steeds...niet kijken naar wat niet kan maar naar wat wel kan. Doelen stellen, leuke plannetjes maken en dat doe ik nog steeds!

Maar over hoe je erin staat als je diagnose ongeneeslijk heb...durf je onder ogen te zien...ja ik ga voor het leven, maar steek mijn kop niet in het zand..het is niet maakbaar..je bent dik de sigaar, niet meer en niet minder..toekomst is echt beperkt!
Ik heb heel veel mensen gezien, meegemaakt die heeeel ver gingen...naar duitsland en je hele spaarrekening eraan...Om maar...Eerlijk is eerlijk heb het zelf ook nog overwogen om naar dr Gorter te gaan in duitsland, natuurlijk ik ga ook voor hoop en wie weet...je weet het nooit..
Met welk gevoel doe je dit..erin vastbijten in de hoop van toch winnen, winnen, overwinnen en niet echt beseffen dat je je leven niet kan winnen.
En dat is een tendens   "Als je maar goed genoeg vecht, dan.." Alsof je God bent. En oh het enorme schuldgevoel die je dan krijgt als de kanker terug krijgt...dikke onzin!

Afgelopen week stond in de Volkskarnt een goed essay over dit alles.
"Waar is het gebeurd, dat de 'vieze, vuile kloteziekte K', die willekeurig om zich heen sloeg, werd tot een ziekte waar je 'gelukkig zelf heel veel aan kon doen'
Het valt mij ook op...lees erover..en zelfs in Kracht tijdschrift KWF en de glossy folders en inzamelingsacties..overal de succesverhalen...het staat er, ik heb kanker overwonnen, en natuurlijk dat is mooi maar het is ook goed mijn verhaal en die van anderen te lezen, waarom steeds die dood zo ver weg, het niet lukken en hoe ga je er dan mee om. Kanker is iets...je komt erdoor en je doorstaat (niet overwinnen) de behandeling en dat is geweldig.
Rond de kanker is wel een soort opgeklopt sfeertje ontstaan van hip/trendyen schoonheid (denk aan Pink Ribbon beweging, zo glossy als ik weet ik niet wat, je zou er bijna om vragen om die borstkanker, dan hoor je er ook bij..hip), van met zijn allen ervoor gaan, dan krijgen we die ziekte er wel onder.
En dat is een LEUGEN, jaarlijks komen er 100 duizend kankerpatienten bij en 40.000 gaat dood aan de ziekte.


Over schuldgevoel: David Servan-Schreiber is afgelopen zomer juli op 50 jarige leeftijd overleden. Hij schreef nog een boek die een maand voor zijn dood verscheen: "Je kunt verschillende keren afscheid nemen" (komt uit in febr 2012).

Wat me erg raakte is dat hij zichzelf enorm verwijt, dat hij nog had kunnen leven als hij maar beter zijn best had gedaan... Nou hoe kan dat nou, hoe had hij dat...hij heeft het gewoon ook nog heel lang volgehouden. Dacht hij nu echt dat hij helemaal de dood ermee kon overwinnen???
Hij schrijft: Het is niet zo dat de in ANTIKANKER niet deugde, het probleem was dat hij zich er niet aan hield. Want hij legde zichzelf een veel te hoog werktempo op , niet genoeg aandacht aan zichzelf ( had ik maar,had ik maar).
Lees ook wel dat hij wel in innerlijke vrede en harmonie is gestorven. Dat zal ook ongetwijfeld in het boek staan. Dan zal ook toch wel dat zelfverwijt gerelativeerd hebben....