HOE GAAT DIE BOOT NU VERDER…..
Tja ik voel met de dag hoe mijn lijf aan kracht verliest,toch confronterend, mijn pad wijst definitief één kant uit..31 oktober verliet ik (voorgoed, hoera, hoera) het ziekenhuis gebeuren. En nu is het 10 december, de lever, ook wel de longen als oprukkende tijdbom in mijn lijf..Ik heb me wonderbaarlijk hersteld na het ziek zijn van de chemo met de pepmiddelen en goede pijnbestrijding mag ik echt niet klagen. Zeer goede kwaliteit van leven om heel bewust deze laatste dagen, weken(ach die tijd laat ik maar los) te LEVEN, in de dag iedere dag is er 1. Ondertussen merk ik wel dat ik met de week achteruit ga en dat die lever zich zeer plotseling op een bepaalde grens begeeft en dan ga ik…
De eenzaamheid daarin voelen en doorleven…nee,nee, nee laat die kelk aan mij voorbijgaan, een deur verder is ook prima maar niet mij…dus echt…ja okay dan ik laat je toe vriend dood…vriend, ja ik verzoen me wel? Ja en Nee het is allebei tegelijk. Gisteren vloog het me aan…denkend hoe mensen leven iedereen op een bepaald punt,druk volop in het leven, werken, etc en ik (en ben echt niet de enige) wat is mijn job…A HELL OF A JOB, iedere dag is heerlijk en ook weer een dag dichterbij het grote loslaten.. had ook niet gehoeven hoor dat slopende sluipende gedoe en nu langzaam half aangeschoten voelen, tergend hoor. Ach gevoelens blijven doorgaan, betrap me op bittere gevoelens, zit boosheid in..zoiets van jullie mogen nog wel lekker doorleven stelletje…mooi en luxe lullen kunnen jullie vanaf de zijlijn maar Els en ik hebben het te doen verdorie, ben zo jaloers, zo jaloers op ieder gezond mens met plannen en ooh wat voel ik mij effe heel zielig,bah slachtoffer….en ik wil ik ook zo graag mee blijven doen en ik mot..mot (ik heb dit gevoel niet zo vaak maar wil wel aangeven dat ik het soms wel zo kan voelen, ben ook maar een mens). Sterk eenzaamheidsgevoel in mijzelf,wat komt en heel vaak ook weer weg is en ik dan wel weer enorm de verbondenheid voel met de mensheid, ieders eenzaamheid, verdriet, lijden, door de eeuwen, de betrekkelijkheid van alles, alles..
De doorlopende tegenstrijdigheid van geluksintensiteit en loodzwaar verdriet zo diep, zo diep. Dit krijg je niet rond dit is en blijft gewoon een onverdraaglijke niet te verteren gebeuren. Geen wauw verhaal van ‘geweldig al die intensiteit’, ‘geweldig bewust doodgaan’,mijn laatste kerst het voelt als een prachtig kado en tegelijkertijd als een loodzware last, ach kom op nou aansteller, miertje in het grote gekrioel, niet zo moeilijk doen lianne shit happens en let it be.
Nu al schrijvend voel ik me ook prima en vol levenslust en ik geniet van ieder licht dat buiten schijnt, kan uren stil kijken, grote troosters vooral de natuur, het buiten zijn, en muziek, kunst, boeken, reizen in mijn verbeelding maak ik iedere dag. Ga nog veel uit, kan het doen filmavondje met Els shoppen, een onvergetelijke avond met Amanda Strydom, plannetjes maken, volgende week met mijn lieve oude vader van 90 jaar die voor de aardigheid ook best honderd wil worden samen met zus en Els kerstdiner vieren, samen zijn en het goed hebben, doelen blijven stellen, ik doe niet anders, ik wil niet anders, ben er nog en gepokt en gemazelt om steeds weer de tegenslag om te zetten in iets positiefs.
Het eigen stuk is natuurlijk en in dat bewustzijn zit ik al vaak in de grotere ruimte mijn geest vrijmaken : naar de diepe stilte in mijzelf, naar de overgave vanuit mijn wezen en meegaan in de levensstroom, mijn uiteindelijke reis, mijn one-way ticket heb ik bij me, one day I’ll fly away and it’s okay…..
Wat troost mij in deze tijd?
Heb altijd gedacht dat je dit kon/kan: iemand troosten……………las laatst een mooie zin over troost: ‘Er is geen troost,behalve als je dat als feit onder ogen ziet’
Levenskunst, enorm groeien, kracht ontwikkelen, erbovenuit kunnen stijgen…Ja hoor mijn leven is wel af zeker door de afgelopen jaren zoveel in mij veranderd en een groot avontuur. Ben Lianne zoals altijd en niets veranderd en ook weer wel…
Tegenslag na tegenslag…niet meer kunnen lopen omdat ik mijn heup breek juist op een moment dat ik het niet verdragen kon, een week na de begrafenis van mijn lieve moeder…een hele harde job maar i did it en heb er weer het beste van gemaakt, verdomme je leert er van…en ik merk ik ben toch sterker dan ik dacht. Het is steeds de angst geweest die mij gevangen hield..waar moet ik NU nog bang voor zijn? Angst valt totaal weg en een groot gevoel van liefde en vrijheid is daar. Ik heb alles verloren, inleveren, inleveren..en tot op het BOT verdrietig zijn, gillen van ellende, de pijn van dat komt niet meer terug…mijn lijf waar ik met veel plezier in heb gewoond is kapot. Vechten…ik laat het los..ik moet wel…onafwendbaar..
Maar NIEMAND kan mijn ZIEL ontnemen…zielekracht!!!!!!!!!!!!
Rust, dankbaarheid: mijn volle leven.
Het is goed geweest en heb me zo vaak met plezier en overgave in het leven gestort. Ja hoor het volle pond eruit gehaald! Van alles beleefd, relaties…ook kunnen loslaten (met behoud van bijzondere vriendschap)..alleen gewoond, weer verder zoeken, initiatieven nemen, feesten bedenken, zoeken, openstaan voor Els, de vrouwenliefde, leven zoeken, en later met ons Breedehuis, weer een nieuw avontuur een band van jaren met heerlijk gek doen, onze belgen eetclub en eerlijk gezegd dit Bourgondische genieten staat hoogstaand aan waardevol in mijn leven, tjonge wat hebben wij wat afgelachen en doldwaze dingen bedacht, het leven opzoeken en dichterop elkaar wonen een grote stap die je van tevoren niet overziet , teveel op elkaars lip geeft ook spanning en elkaar daarin tegenkomen, mijn onmacht en er mee op je bek gaan , elkaars verschillen, tjemig jezelf weer beter leren kennen, en merken hoe verschillend je bent…het is echt leven en dat wilde ik ook, niet alleen het leuke het voortkabbelende en toch hoe we als 4 musketiers samen onze weg en dit zo zijn aangegaan in ons leven en alle 4 in de modder kunnen rollen en onszelf kunnen relativeren en zo gelijk bent in gekluns naar elkaar toe. Het stemt me zo trots en we hebben het nu zo goed (wij Breededames, jaaaa zo worden wij genoemd…o ja Fred noemt ons Braidewichter ook leuk) juist door alles positief en negatief wat we hebben meegemaakt heeft het ons dichtbij elkaar gebracht. En ach we hadden ook kunnen kiezen voor veilig, afstand, maar dan hadden we dit mooie avontuur niet gehad.
Dankbaar voor ook al het oergevoel in mijzelf, het geluksgevoel op het kavelpad in de polder…daar alleen lopen, de vrijheid voelen, de openheid en dit gevoel daar heb ik nu ook zoveel aan. Me overgeven aan die kern, bron in mijzelf…wat ik toen al voelde…ik ben kind van deze aarde…en ergens een stukje van dat heelal. Die breedte te voelen en dan laat ik het los…mijn leven, hoe oud ik ook ben..uit die tijd al zoveel beleefd en ben ik aanwezig geweest en zeker in mensen die dicht om mij heen waren en dat was goed.
Laatste dagen oude fotoboeken..wat Els en ik aan prachtige wandelvakanties hebben gelopen…een leven lang..steeds in die natuur,en ja ik voel dan ook wel dat wilden we nog eindeloos,oh en dat is ook die verdomde pijn…toch….nu ook voelen we hebben het wel veel gedaan en de kwaliteit en ook als we het nu herbeleven en die foto’s zien….we did it….het is zo NUNU dat we dit beleven.
Die kanker heeft me ook wat gebracht..nee ik heb echt niet om deze wetenschap..spaar me..toch op mijn weg..ik doe er wat mee. Mensen die op mijn pad kwamen..intense gesprekken..zoveel intensiteit van leven. Dan voelt mijn leven als wel heel oud. Ook nu de waarde van toch bewust naar mijn einde kijken, nee ik neem geen afscheid, zo voelt het niet..ik voel zo sterk dat ik in jullie en bij jullie blijf..Dan voelt er geen scheidslijn en voel ik de verbondenheid en de betrekkelijkheid van dit bestaan en ieder die eens dit pad moet lopen en zich zal moeten overgeven aan de stroom waarin dat stukje, dat stukje licht van ons is..
Nadenken over mijzelf….een mens van vlees en bloed, mijn karakter die leuke en zeer irritante kanten heeft, niet aan een ander toe kunnen komen, vernauwd zijn, overdenkend wat ik allemaal gewoon niet zo had moeten doen, heb me vaak heel rot gevoeld, verdorie waarom doe ik ook zo, ik kwets mensen daarmee, eindeloos gepieker met schuldgevoel (wil dan toch de perfecte engel zijn,oh wat heb ik daarmee geworsteld)..en oordelen, oordelen het zo goed weten voor een ander, lianne zie je niet de balk in je eigen oog, blinde vlekken ja ja, concurrentie leuker en beter gevonden willen worden ,schouderklopjes je doet het wel goed elkaar bestrijden en we doen het allemaal de wereld de mensen een zootje ..…Mijn vastbijten, kan het NIET hebben als relaties verstoord zijn, geen conflict, wil het met iedereen goed hebben en dan ga ik maar door, naar trekje van mij. Heb zo moeten leren dat niet alles op te lossen valt en iets niet lukt een ander dan laten zijn en verwachtingen loslaten. Nou ja ook veel gedoe in mijn leven, vallen en opstaan, veel fouten gemaakt, communiceren is zo verrekte moeilijk. Het is al heel lang zo dat ik voor mijzelf wel de ruimte voelde dat ik er mag zijn, dus ook dit donkere stuk van mij (geen heilige die straks gecremeerd wordt!!). En een diep vertrouwen (heb altijd al een basisvertrouwen gehad, altijd voor mij het glasvol, kom uit een warm gezin en als ik zie hoeveel mensen beschadigd zijn voor het leven door affectieve verwaarlozing..dat is levenslang, ja dan prijs ik mijzelf gelukkig. Ik ben geen slecht mens en wat ik altijd heb gedaan is mijzelf daarin kwetsbaar en open in opstellen, kan makkelijk toegeven en spijt betuigen, gewoon doen, terugkomen op iets wat me niet lekker zit en die gelijkwaardigheid dat mogen zijn gevoel dat heb ik ook vaak terug gekregen van de mensen om mij heen. Bij jou voel ik me op mij gemak en heb ik het gevoel dat ik er helemaal mag zijn. Dat is ook omdat ik in mijzelf heel sterk dat gevoel heb veroverd, want daar gaat het uiteindelijk om. Om MIJZELF, niet die ander, in mijzelf die ruimte en diepe acceptatie van alles en dan ook alles in mijzelf, de schaduw en het licht. Heb tijdens mijn studie een boek gelezen die al heel veel indruk maakte. De titel heet “Accepteer uw medemens door zelfacceptatie”. Nee, echt niets menselijks is mij vreemd. Op deze aarde zijn we onvolkomen. In mij is nu een diepe vrede over mijzelf..heb de luxe omstandigheden gehad om hier aan toe te komen, als ik denk aan mensen die in armoede moeten overleven en dan aan je jezelf toekomen…het is dus ook allemaal maar gegeven of niet…en eigenlijk gaat het hier ook nog geeneens om, ook nog gedoe aan de oppervlakte, veel gedachten en gevoelens…Vroeger als kind sprak Prediker al aan: Alles is lucht…..zo’n grote betrekkelijkheid van het leven, wat denken wij mensen wel niet..we verbeelden ons zoveel, dat we zo belangrijk zijn, zo tijdelijk eeuw na eeuw, eer, geldingsdrang waarvoor…alles voorbijgaand in deze grote gekke wereld. Wereld met intens lijden groot en klein, klopt ook geen biet van, wat doen we hier. Wat is mijn levensdoel, was het goed dat ik er was, wat maakt voor mij het leven de moeite waard?
Ontmoeting met vrouw uit Iran..doe vrijwilligerswerk..de klik…het gevoel dat ze mij al jaren kent..vertrouwen dat ze me geeft..ook intens en bijzonder..weet dat ik ziek ben..tijdelijk contact…twijfels van mijn kant..waar zijn we aan begonnen…vraag het haar..toch zegt ze…ik heb je wel gekend..we zien elkaar nog steeds..ze is wel vaak overstuur vanwege mij en zegt ‘heb ik eindelijk een zielsvriendin (ze vertelt me dingen die ze nog aan niemand heeft vertelt) en moet ik je weer verliezen, every one I love I lose’ zegt ze dan…haar levensverhaal raakt me en doet me beseffen hoeveel comfort en geluk ik heb..hoe ik niet getraumatiseerd in een warme omgeving mijn laatste levensstuk kan doen. Lees nu een levensverhaal van een cherokee-indiaan waar de Granma tegen het zesjarige jongetje zegt: :”Alles waar je van gehouden hebt en wat je verloor geeft je een erg verdrietig en leeg gevoel. Het enigste wat je er tegen kan doen is nergens meer van houden, maar dat is nog erger, want dan heb je ALTIJD een leeg gevoel.”
Beter te verliezen dan je het nooit hebt gehad
Vooral ook ontmoeting met mijzelf…de stilte en dan kijken naar het licht en de wolkenluchten vanuit de bank..innerlijk vredesgevoel..ja ik kan het wel verzoenen met..
En dan later op kreatieve therapie me kunnen overgeven aan een schilderij..voelt goed..me uiten…al mijn verdriet, frustraties, mijn levenskracht en liefde zit er in…mijn lijf verliest het ik voel het aan alle kanten…maar ik verlies het niet…zoveel wat ik in mij heb wat niet los van mijn lijf is…dat voel ik toch…het overstijgt alles..Het zit toch in het geluksgevoel bijvoorbeeld gisteren met Els wandelen (ik kan niet praten heb al mijn adem en energie nodig) en intens mooie licht en wolken te zien. Ons verdriet is heftig en voelbaar en we weten hoe zeer het voor ons allebei en toch we have to face the truth en daarin zien we elkaars eenzaamheid. Wat zijn wij gedwongen tot groei geweest en dit zie ik wel..sterk worden om in dit leven op jezelf je eigen innerlijk te vertrouwen…vriendjes worden met jezelf…je hebt elkaar niet..het is allemaal tijdelijk. Ieders pad staat op zichzelf..keihard bikkelhard, maar wel waar. Ja dat zo ongelofelijk op jezelf teruggeworpen worden, we maken toch onze zekerheden in de ander, jij blijft ALTIJD bij mij. Nee,nee een dikke grote illusie en heel pijnlijk…iedereen is alleen op deze aardbol en heeft te dealen met de “shit that happens”. Veel is een zelfbedachte dikke illusie. Bij de uitslag ruim twee jaar geleden was het voor mij en Els…gedwongen scheiding, heftig, heftig, heftig…..voor mij het allermoeilijkste, ik die alles wel regel, alles komt goed, zorgen bemoederen, en voor alles een oplossing , ik heb het allemaal in de hand. En dan nu dit alles uit handen geslagen. Alles en dan ook alles in dikke crisis en nu zie ik daarin ook de waarde, Els te zien en haar proces en hoe ze daarin noodgedwongen sterk in zich zelf wordt. Hoe we samen in superheftige stress toch zo dichtbij elkaar kunnen blijven. En ook nu als twee volwassen vrouwen elkaar de ruimte te geven, juist ook voor de verschillen en ieder ons eigen weg. Respect voor mijn lief…in tranen voel ik hoe intens moeilijk het voor haar (en mij net zo!!!) is om mij los te laten…maar ze doet het. Anders kan ik ook niet gaan. Nee we zij geen twee eenheid, twee mensen die elkaar intens liefhebben, toch was het altijd al zo dat je het met 1 iemand leeft en dat ben jezelf, geboren en sterven leven dat doe jij, wij allemaal. Die innerlijke onafhankelijkheid die is zo belangrijk. En tegelijkertijd wel open blijven en hulp en aandacht en ruimte vragen, juist wel afhankelijk. Want een mens kan niet zonder een ander mens. Leef je leven…ik leef ook en ik in een ander bewustzijn ben ik er als je openstaat…
Misschien is dit wel de diepe diepe levens les: al die energie die we steken in het “NIET ACCEPTEREN VAN HET LEVEN ZOALS HET ZICH AAN ONS VOORDOET” Het steeds verstoord zijn, alles moet toch gaan zoals IK het in mijn hoofd heb, succesvol leven, alles van een leien dakkie, alles gepland, alles is maakbaar alles is leuk en ja hoe ouder je wordt kom je er vanzelf achter, ga je gewoon op je bek, ga eens na hoe snel ben je van slag…om iets onbenulligs…verdomme heb jij de schaar zoekgemaakt, de winkel is dicht, vakantie die niet door kan gaan...en dan heb je het nog over kleinigheden, denk aan relaties, die ander oh wat houden we van elkaar,maar jij moet wel zo doen als ik het wil, wat is liefde??????????????Dagelijks gevangen in dit gekrioel. Meegeven we doen het pas als je met de rug tegen de muur, ik doe het nu naar ultieme toe, moet wel en voel hoe moeilijk het dus is. Leven echt leven doe je dat….??? Het is echt heel moeilijk. Als ik kijk naar mijn leven ach ja genoeg tegenslag en door ermee om te gaan en bewust van te zijn heb ik wel geleerd om te leven en de ontspanning steeds weer te vinden en niet me schrap zettend in het leven te staan..hoeft niet zoals ik het wil..het komt zoals het komt maar het is en blijft hard werken. Veiligheid, wel laten leiden door angst en nee dat wil ik niet en ja ik kan het overwinnen, hoe wil ik het wel het gewoon goed hebben met mensen mijn liefde geven.
Wat is mijn doel hier geweest op aarde…dat ik bestond, gewoon een beetje leven en zonder betekenis, nee is er dan een opdracht? Het betekent wat omdat ik er betekenis aan kan geven. Wil wel bewust in het leven staan, iets meemaken leren leren, niet voortkabbelend, oppervlakkig, stappen nemen, beslissingen en durven het anders te doen. Hoe ga ik met mijn leven om me dit afvragen ermee worstelen tot mijn dood ja dat boeit het ook, mensen ontmoeten hierin dichtbij veraf voelen en in de diepste diepte ben je een eenheid in dit heelal is er geen afscheiding.. Voel het wel…die diepere laag waar ik nu zo aanzit…voeden van de liefde en dat wordt zo scherp in mij er is iets dat vonkje een onzegbare kracht niet van deze aarde, stilvallen, stilvallen…dat zo ver weg kan zijn en mij overgeven.
Blijft een actief proces till the end. En op mijn manier, voel even een soort schroom om dit te delen (wat denken ze wel niet van me, zou zelf niet van dit soort onzin opschrijven wat een eindeloos gelul,kan mij dat ook schelen I do it y way ) Ik schrijf ik voor mijzelf en delen voelt goed en doe ermee wat je wilt en zo kan ik over mijn leven vertellen mijn opdracht en doe ik mee. Kun je nog eens lezen als je in mijn schoenen komt te staan. Deze week zoveel prachtige wolkenluchten en ons uitzicht is zo’n geschenk de zonsopgang de zonsondergang en vanmorgen met mijn liefste op de bank, intens tevreden met ons koppie koffie, Els zegt een gouden moment en we beleven het en hierin zit alles het intense houden van. ZONDER WOORDEN
Geen opmerkingen:
Een reactie posten